Baba kurt, yavrusunu yalnız yaşamaya alıştırmak için onu sabah erkenden avlanmaya gönderiyordu.
İlk gün, eli boş döndü yavru kurt. Annesi dayanamadı ona kendi avını verdi. Akşam oldu. Baba kurt yuvasına geldiğinde yavrusu annesinin annesinin avını kendisi yakalamış gibi götürdü. Baba gurur duydu yavrusuyla. Ertesi gün anne kurt, yavrusu ‘mahcup olmasın’ diye yine verdi avını ona.… Bu durum yıllarca devam etti. Baba kurt her günün akşamında yavrusuyla gurur duyuyordu.
Gel zaman git zaman öldü anne kurt. O akşam yavru kurt eli boş çıktı babasının karşısına. Annesinin ani ölümüne bağladı baba bu durumu ancak ertesi gün yine eli boş gelince yavrusu, anladı: Artık çok geçti, avlanmayı öğrenme yaşı çoktaaan geçmişti yavru kurdun. Derin bir nefes aldı baba kurt ve ağlamaklı sesiyle kısa bir cümle kurdu:
– Annen yalnız öldü sanmıştım yavrum!
Yanlış Hesap
1 dk

0 Yorum